بررسی میزان حساسیت آزمون میکرونوکلئوس در مغز استخوان موش های balb/c پرتو دیده با گامای ۶۰co

در کلیه انفجارهای هسته ای دو عامل وجود دارد که نیروهای انسانی را اعم از نظامی و غیر نظامی در معرض تهدید قرار می دهد، یکی موج انفجار اولیه و دیگری پرتوهای رادیواکتیو شامل پرتوهای آلفا، بتا و گاما می باشند. بررسی آثار بیولوژیک هر یک از این پرتوها، مورد توجه پژوهشگران متعددی بوده است بطوریکه تاریخچه این پژوهش ها به زمان کشف پرتو ایکس بوسیله رونتگن بر می گردد.   سوال مهمی که همه پژوهشگران در این زمینه با آن مواجه اند این است که چه شاخص یا شاخص هایی برای بررسی آثار زیان بار بیولوژیک پرتوهای رادیواکتیو مناسب بوده و در مقابل نوع پرتو و میزان دوز آن حساسیت لازم را دارا است.   یکی از روش های مطالعه در زیست پرتوی، استفاده از آزمون میکرونوکلئوس می باشد. میکرونوکلئوس ها پاره های کروموزمی هستند که در فرایند میتوزی به سلول های دختری منتقل نشده و در سیتوپلاسم مادر باقی می مانند. میزان حساسیت این شاخص (شمارش میکرونوکلئوس ها) در مقابل پرتوی گاما تابش شده از 60 co در این طرح پژوهشی مورد ارزیابی قرار گرفت. در معرض تابش قرار دادن موش های balb/c باعث افزایش چشمگیر میکرونوکلئوس ها در سلول های پلی کروماتیک اریتروسیت ( pce ) و نرموکروماتیک اریتروسیت ( nce ) می گردد، درحالیکه پرتو برروی نسبت این دوگونه سلولی یعنی pce/pce+nce تاثیری ندارد. دوز گامای مورد استفاده دراین پژوهش 5/1 گری بوده است .   نتایج بدست آمده نشان داد که آزمون میکرونوکلئوس از حساسیت لازم برای مطالعات زیست پرتوی برخوردار بوده و می تواند به عنوان یک دوزیمتر بیولوژیکی در مقابل پرتو گاما مورد استفاده قرار گیرد و علاوه بر این، در روند تکاملی سلول های اریتروئیدی در مغز استخوان فمور موش تاثیر گذار نیست.